 بین عملکرد فیزیکی و انحنای خمیده ستون فقرات در زنان سالمند ارتباط وجود دارد.
عنوان: بررسی رابطه بین عملکرد فیزیکی با هایپرکیفوز ناشی از افزایش سن در زنان سالمند (یک مرور نظام مند). مطالعه: در بین تغییرات پوسچرال ناشی از افزایش سن، یک یافته کلینیکی بسیار شایع، افزایش کیفوز توراسیک است. هایپرکیفوز ناشی از افزایش سن ممکن است بر عملكرد فیزیكی در زنان مسن تاثیر منفی داشته باشد، اما نتایج مطالعات پیشین در این زمینه متناقض می باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین عملكرد فیزیكی با پوسچر هایپرکیفوز ناشیاز افزایش سن در زنان سالمند انجام گرفت .پایگاه هاي اطلاعاتی Scopus, ISI Web of Science, Cochrane Library, Pubmed, Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature and PEDro جهت یافتن مطالعات مرتبط با کیفوز و عملکرد فیزیکی در زنان بالای 60 سال توسط دو محقق به شکل مستقل تا سال 2021 جستجو شد. کیفیت سنجی مطالعات بر اساس چک لیست NHLBIتوسط دو محقق به شکل مستقل انجام و سپس این نتایج توسط تیم نویسندگان ،مجددا جهت کنترل سوگیری هاي احتمالی ارزیابی گردید. 62 درصد مطالعات، اندازه گیري قدرت، 57 درصد اندازه گیري مبتنی بر زمان، 38 درصد اندازه گیري مبتنی بر سرعت ، 23 درصد اندازه گیري بر اساس پرسش نامه، 19 درصد بر اساس گزارش شخصی و 19 درصد نیز اندازه گیري مبتنی بر مسافت داشتند. به جز در سطح قدرت عضلات و مطالعات مبتنی بر زمان در سایر اندازه گیري های مرتبط با عملکرد فیزیکی تناقض در نتایج دیده شد . در تمام سطوح اندازه گیري هاي عملکرد فیزیکی، تعداد مطالعات طولی با کیفیت بالا محدود می باشد. در زمینه قدرت و نیز اندازه گیري هاي مبتنی بر زمان (تست بلند شدن از صندلی و تست زمان بلند شدن از صندلی و راه رفتن) رابطه بین کیفوز و عملكرد فیزیكی تائید شده است، اما در سایر جنبه هاي عملكرد فیزیكی، تناقض زیادي بین یافته ها وجود دارد و نیازمند مطالعات بیشتر به ویژه مطالعات طولی می باشد . كليدواژه‌ها: هایپرکیفوز وابسته به سن، زنان سالمند، عملكرد فیزیكی گروه های مخاطب: متخصصان و پژوهشگران مجریان: طیبه روغنی، مرضیه محرابی، وندی کتمن، دیان آلن، علیرضا رحیمی، زهرا السادات رضائیان، زیبا فرج زادگان، امای گلادین آدرس مقاله:
|
 کمربندهای طبی انعطاف پذیر، برای اصلاح گوژپشتی سالمندان دارای پوکی استخوان مناسب تر از کمربندهای سخت هستند.
عنوان: مقایسه تاثیر فوری ارتوز اسپاینومد، بادی ژاکت و کرست انعطاف پذیر پشتي- کمری بر تعادل سالمندان دارای کایفوز ناشي از پوکي استخوان: یک مطالعه مقدماتي از نوع متقاطع شرح مطالعه: بیحرکتي به وسیله وسایل حمایتي، از درمان های اولیه گوژپشتي های ناشي از سالمندی محسوب مي شود. این مطالعه مقدماتي به بررسي اثرات فوری سه نوع کمربند با جنس متفاوت بر روی تعادل و تحرک استفاده کنندگان پرداخت. 25 سالمند مبتلا به گوژپشتي ناشي از کاهش تراکم استخوان با سابقه زمین خوردن، وارد این مطالعه متقاطع شدند. هر داوطلب به صورت تصادفي در یکي از حالات مطالعه (بدون کمربند، با کمربند سخت، با کمربند نیمه سخت و با کمربند انعطاف پذیر) مورد بررسي قرار مي گرفت. بررسي های مطالعه شامل اندازه گیری درجه گوژپشتي، ثبات پاسچر، میزان خم شدن به جلو و زمان آزمون برخاستن و راه رفتن بود. جهت مقایسه گروه ها از آزمون آنالیز واریانس با داده های تکراری استفاده شد. همه کمربندها باعث کاهش درجه گوژپشتي شدند. هیچ یک از کمربندها، سرعت انتقال نوسان مرکز فشار بدن و مدت زمان آزمون برخاستن و راه رفتن را تغییر نداد. ارتوزهای سخت، میزان خم شدن به جلو را کاهش دادند. این مطالعه، مستندات اولیه برای وجود محدودیت ها و یا مضرات ناشي از پوشیدن کمربندهای سخت در سالمندان دارای گوژپشتي ناشي از کاهش تراکم استخوان را ارایه مي کند. با توجه به اهمیت زیاد خطرات زمین خوردن در سالمندان پیشنهاد مي شود در صورت عدم وجود علایم شکستگي، کمربندهای سخت در افراد سالمند استفاده نشود. کلیدواژه ها: سالمندی، گوژپشتي، پوکي استخوان، تعادل، کمربند طبي گروه های مخاطب: گیرندگان خدمات سلامت، متخصصان و پژوهشگران مجریان: ابراهیم صادقي، محمد رسول کریمیان آدرس مقاله: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S2468781221001144
|
 اختلالات پا از جمله عوامل خطرساز برای وقوع زمین خوردن، همچنین افزایش ترس از زمین خوردن و کاهش تعادل در سالمندان می باشند.
عنوان: بررسی بیومکانیک مجموعه پا و مچ پا و ارتباط آن با زمین خوردن در سالمندان منطقه مرکزی ایران شرح مطالعه: سالانه از هر سه سالمند، یک نفر زمین خوردن را تجربه می‌کند و اختلالات پا و مچ پا ازجمله ریسک فاکتورهای مؤثر در زمین خوردن میباشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی بیومکانیک مجموعه پا و مچ پا در سالمندان منطقه مرکزی ایران و بررسی ارتباط بین ویژگیهای ساختاری و عملکردی آن با زمین خوردن، ترس از زمین خوردن و تعادل میباشد. صد و هشتاد و هفت سالمند فعال، در گروه ۶۲ تا ۹۰ سال با میانگین سنی ۲/۵±5/70 از اصفهان در این مطالعه شرکت کردندکه ۱۰۶ نفر از آنها زن (%56/6 ) با میانگین سنی 4/5±5/ 68 و 81 نفر مرد (%43/3 ) با میانگین سنی 5/3±72/7 بودند. ویژگیهای ساختاری و عملکردی پا و مچ پا (شامل پوسچر پا، دامنه حرکتی، قدرت عضلات، دفورمیتی، درد و الگوهای فشار کف پا طی راه رفتن) اندازه‌گیری شد. سابقه زمین خوردن در یک سال گذشته نیز ثبت گردید. مقایسه بین دو گروه سالمند با و بدون سابقه زمین خوردن از طریق تحلیل‌های تک متغیره صورت پذیرفت و از رگرسیون لجستیک برای تعیین ارتباط بین متغیرها با زمین خوردن استفاده شد همچنین از رگرسیون خطی چند متغیره به منظور بررسی ارتباط بین ترس از زمین خوردن و تعادل با ویژگیهای ساختاری و عملکردی پا و مچ پا استفاده شد. هفتاد و چهار سالمند (%۹/۳۹) زمین خوردن را در یک سال گذشته تجربه کردند. نتایج مدل رگرسیون لجستیک نشان داد، کاهش دامنه حرکتی اکستنشن شست در مفصل متاتارسوفالنژیال اول، کاهش قدرت عضلات پلانتار فلکسور، افزایش انتگرال فشار در مدیال فورفوت، افزایش سرعت مرکز فشار در فورفوت و درد به‌صورت مستقل و معنادار، پس از در نظر گرفتن اثر ریسک فاکتورهای فیزیولوژیک، با زمین خوردن ارتباط داشتند. ویژگیهای ساختاری و عملکردی متعددی از پا و مچ در سالمندان مورد مطالعه در این پژوهش با زمین خوردن ارتباط داشتند. همچنین ویژگیهای ساختاری و عملکردی متعددی از پا و مچ پا میتوانند به عنوان پیشگوکننده های ترس از زمین خوردن و تعادل در سالمندان باشند. کلیدواژه ها: سالمند، زمین خوردن، پا، مچ پا گروه های مخاطب: متخصصان و پژوهشگران مجریان: سعید فرقانی، علیرضا طاهری، Hylton Menz، سید محسن حسینی، فاطمه پل آدرس مقاله: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0966636221001922
|
 تحریک مغز از طریق جمجمه می تواند منجر به بهبود راه رفتن افراد مبتلا به پارکینسون گردد.
عنوان: بررسی تاثیر تحریک فراجمجمه ای جریان مستقیم بر راه رفتن بیماران مبتلا به پارکینسون: مرور نظام مند شرح مطالعه: هدف از مطالعه حاضر بررسی نظام مند اثر تحریک مغز از طریق جمجمه بر راه رفتن افراد مبتلا به پارکینسون، بر اساس مطالعات تجربی موجود بوده است. هجده مطالعه در این مرور نظام مند مورد بررسی قرار گرفت. تحریک مغز از طریق جمجمه یک رویکرد مداخله ای امیدوارکننده برای بهبود راه رفتن در افراد مبتلا به پارکینسون است. تحریک مغز از طریق جمجمه با قطب مثبت و بر روی نواحی حرکتی، تأثیر مثبتی بر راه رفتن نشان داده است، اما تحریک نواحی دیگر، اثربخشی کمتری داشته است. ناهمگونی روش ها و نتایج، نتیجه گیری قطعی را دشوار کرده است. بنابراین، انجام مطالعات بیشتر بر روی پروتکل های تحریک مغز از طریق جمجمه برای بهینه سازی کارایی این مداخله ضروری می باشد. کلیدواژه ها: تحریک مغز از طریق جمجمه، راه رفتن، پارکینسون گروه های مخاطب: متخصصان و پژوهشگران مجریان: حمزه بهارلوئی، فاطمه پل، محمدعلی صالحی نژاد، Michael Nitsche آدرس مقاله: https://translationalneurodegeneration.biomedcentral.com/articles/10.1186/s40035-021-00245-2
|